Дзіцячае сонца стаіць на бальконе, - Любоўна сьпявае маё захапленьне. Красуня ў пялёсткавай жоўтай кароне! Так дзеці малыя малююць праменьне. Сланечнік падобны да сонца дзіцяці, Нагадвае ціха забытыя сёлы. I я, нібы госьць на ўрачыстым прыняцьці, Самоту хаваючы, - ветлы, вясёлы. Мяне на балькон запрашаюць ласкава. Там стол паміж кветак у сьвежым азоне. Адтуль павявае пахучая кава, А збоку - сланечнік славуты ў вазоне. Стаіць на бальконе дзіцячае сонца, Дзіцячая радасьць і згадка дарослым: Сланечнік цьвіце ў нашай роднай старонцы Жывым, прамяністым, штогод уваскрослым.
|
|